Chrześcijańska pobożność – czcząc Matkę Bożą – zwróciła też uwagę na tę, która Ją urodziła i wychowała – św. Annę, dlatego często jest przedstawiana na obrazach, jak uczy swoją małą Córeczkę czytać Pismo św. Niekiedy towarzyszy im również Dzieciątko Jezus (wizerunek taki nazywamy św. Anną „samotrzecią”).
Ewangelie nie przekazały nam o niej niczego, nawet imienia. Milczenie Biblii usiłuje wypełnić literatura apokryficzna. Trudno jest w niej oddzielić historię od legendy. Powołanie wyznaczone jej przez Bożą Opatrzność, a także przekonanie całego Kościoła, zapewniają nas o jej świętości.
Jako pewne, możemy przyjąć, że św. Anna pochodziła z królewskiego rodu Dawida i że dopiero w późniejszych latach życia gorącą modlitwą wyprosiła sobie narodziny błogosławionego Dziecka. Wtedy, razem z mężem św. Joachimem, miała mieszkać już w Jerozolimie, gdzie także zmarła i została pochowana. Na miejscu jej domu, znajdującego się w pobliżu świątyni, w IV w. zbudowano kościół.
Od VIII wieku kult św. Anny znany był także na Zachodzie. Zwłaszcza w wiekach średnich za Patronkę obierały ją liczne bractwa i zgromadzenia zakonne, kościoły, miasta, diecezje, a nawet całe kraje.
Wśród nich była nasza parafia, w której w 1682 r. powstało także Bractwo Świętej Anny.
Obecnie bractwo zostało reaktywowane w 2007 roku. Dziś spotyka się na specjalnych nabożeństwach ku czci św. Anny. Mają one miejsce w pierwszy wtorek miesiąca.